TEKNOLOJİ BİZİ HAPSETMEDEN

Her geçen gün kendini yenileyen ve insanları içine çeken, toplumsal bağları zayıflatan teknolojik gelişmelerin olduğu bir dönemde yaşıyoruz. Hayatı kolaylaştırmak için sürekli gelişen teknik cihazlar insanı hayattan biraz daha uzaklaştırıyor. Toplumdan bizi izole ederek yalnızlığa mahkum ediyor. Akabinde ise akraba, komşu ve dostlar birbirimizden kopuk yaşıyoruz. Dolayısiyle insani dayanışmanın gerekleri olan hasta ziyareti, cenaze, düğün ve bayram ziyaretlerine bile fırsat bulamıyoruz. Sevincimizi de kederimizi de sosyal medya üzerinden yapar olduk.

İnternet üzerinden sosyalleşme devam ederken günlük hayatın vazgeçilmezi haline gelen sosyal paylaşım ağları aynı zamanda bir sorun haline gelen ‘sanal yalnızlığı’ ortaya çıkardı. İnsanlar sanal iletişimi tercih edince gerçek hayattan koptuklarını fark edemediler.

İnsanoğlunun teknoloji merakı, araştırma, keşfetme ve bulma dürtüleri sonunda iletişim son derece kolay bir hale geldi. Koca dünya adeta küçük bir köy haline geldi. Bunun bedeli olarak insanlık ‘teknolojik yalnızlığa’ sürüklendiğini idrak edemedi.

Artık aile içinde yalnızlık duygusu yaşanıyor, aile bireylerinin her biri elindeki teknik aletlerle ilgilenmekte ya da tv izlemekle meşgul. Bir araya gelip konuşacak ,paylaşacak şeylerimiz giderek azalıyor.

Maalesef artık yüz yüze görüşüp konuşma ve duygu alışverişinde bulunmayı bir tarafa bıraktık. Heyecanımızı, sevinç ve hüznümüzü bile sanallaştırdık. Bu duygu ve hislerimizi ‘gülen, kızan, sırıtan yüzlerle karşı tarafa iletir olduk.

İnsanların birbirinden bu kadar kopuşu her şeyin sanal alemde paylaşılması ve tartışılması insan hayatındaki davranışları etkilediği gibi toplumu da olumsuz yönde etkilemektedir. Teknolojinin getirdiği yeniliklere kendini fazlaca kaptıran insan sanal ortamda yaşıyor ve bunu hayatının vazgeçilmezi olarak görüyor.

Sonuç olarak ; bu aletlere olan bağımlılık insanımızı içine kapanık, duyarsız ve manevi değerleri alt üst olmuş bir hale getiriyor. Bu gidişe bir kısıtlama getirmezsek insani vasıfları ve değerlerimizi yitirmiş adeta robotlaşmış insan topluluklarına dönüşürüz.

Sanal ortamdaki yazışma ve paylaşımların asla gerçeğin yerini tutmayacağı unutulmamalıdır. Hayatımızdaki arkadaşlarımızı, dostlarımızı, işlerimizi bilgisayar değil biz yönetmeliyiz. Unutulmamalı ki; göz göze, içten ve samimi duygular ancak gerçek alemde yaşanabilir. Sanal alem acı, merhamet, sevgi ve şefkat içermez.

İnsanlığın yararına olan teknoloji doğru ve yerinde kullanıldığında sayısız yarar sağlamaktadır. Teknoloji her zaman ilerleyecektir, önemli olan bu yeniliklerden istifade ederken insanlarla, dost ve akarabalarımızla olan insani ilişkilerimizi sekteye uğratmamaktır. Teknoloji bizi içimize hapsetmeden gerçeğin farkına varmalı ve ona göre davranmalıyız.