GÖSTERME…

GÖSTERME…

Gösterme…
Ne yediğini, ne içtiğini, ne giydiğini…
Gösterme… Mutluluğunu da, acını da, yolculuğunu da.

Çünkü gösterdiğin an, özünü kaybedersin.
Kendine sakladığında değerli olan şey, paylaştığında sıradanlaşır.

Bir kahve alırsın eline.
Yanında sevdiğin vardır, belki yılların eşidir, belki çocuklarının annesi ya da babası…
O kahvenin dumanı, aslında senin ömründen bir nefes.
Ama sen o nefesi paylaşmak yerine fotoğrafa dönüştürürsün.
Oysa kahve, kahvedir. İçilir, sohbet edilir, anı olur.
Paylaşıldığında değil, yaşandığında güzeldir.

Gösterme…

Çocuğun parkta oynar, salıncağın iplerinden gökyüzüne uzanır.
O anda kalmak yerine telefona uzanırsın.
“Biz parktayız” dersin.
Oysa çocuğun seni bekler, gözlerinin içine bakar.
Senin bakışına muhtaçken, senin ekranına oyuncak olur.

Gösterme…

Masaya oturursun. Önünde renkli tabaklar, çeşit çeşit yemekler.
“Bunu görsünler” dersin.
Oysa bereket, gösterildiğinde azalır.
Paylaşılan tabak değil, paylaşılan lokmadır.
Bir lokmayı gönülden uzatmak, bin fotoğraftan daha değerlidir.

Gösterme…

Çünkü hayat, seyircisi olan bir tiyatro değildir.
Hayat, içten içe yaşandığında anlamlıdır.
Büyüklerimiz boşuna demedi:
“Yediğini, içtiğini kimseye gösterme; ayıptır, günahtır.”

Gizlenen güzellik büyür.
Örtülen nimet bereketlenir.
Saklanan mutluluk kalıcı olur.

Bugün herkes bir sahnede, herkes bir rol peşinde.
Ama unutma: Gösterdiğin mutluluk sahnededir, yaşadığın mutluluk kalbindedir.
Sahne kapanır, perde iner, ışık söner…
Ama kalbin ışığı hiç sönmez.

O yüzden;
Seviyorsan yaşa, mutluluğun varsa şükret, sofran doluysa paylaş…
Ama gösterme.
Gösterme ki bereketin kaçmasın, gösterme ki kalbin gizini korusun.

Gösterme ki hayatın sahne değil, hakikat olsun.